جایگاه شرط «تغییر در کار» در نظم حقوقی قراردادهای پیمانکاری با تأکید بر قراردادهای نمونه ایران، فیدیک و انگلستان

شرط تغییر در کار ازجمله شروط رایج در قراردادهای پیمانکاری داخلی و بین‌‌المللی می‌باشد. نظر به واقعیت‌‌های اجرایی پروژه‌‌های عمرانی و صنعتی اعمال این شرط مقرون به صلاح و گاه ضروری می‌‌نماید. این شرط از دو کلمه تغییر و کار تشکیل شده است. تغییر بسته به نحوه نگارش شرط شامل حذف، افزایش یا کاهش، جایگزینی، تغییر توالی و روش ساخت و هر گونه تغییری نسبت به آنچه پیمانکار در قرار اولیه بر عهده گرفته است. کار نیز اعم از کارهای دائم و موقتی است که جهت ساخت و تکمیل پروژه مورد نیاز بوده و در اسناد و مدارک قراردادی از قبیل شرح کارها و خدمات، الزامات کارفرما و مشخصات فنی می‌‌آید. شرط تغییر در کار، شرط فعلی است که به موجب آن پیمانکار متعهد به اجرای دستور یک طرفه تغییراتی می‌باشد که از سوی کارفرما صادر می‌‌شود بدون اینکه نیاز به توافق دیگری باشد. شرط تغییر در کار از حیث محدودیت‌‌های موضوعی و زمانی و نیز آثار حقوقی اجرا یا نقض آن دارای اهمیت بسیاری است. ولی پیش از آن بررسی دقیق مفهوم و ماهیت حقوقی شرط مذکور و شناسایی جایگاه آن در نظم حقوقی قراردادهای پیمانکاری ضروری می‌‌نماید. مقاله حاضر به این موضوع می‌‌پردازد.